We hebben sinds kort een halve naaktkat in huis.  Euh, een halve … !? Ja, ons Frisky is immers half kaalgeschoren sinds vorige week.  Ze heeft een hekel aan gekamd worden en als ze mij nog maar ziet afkomen met een borstel verdwijnt ze als sneeuw voor de zon.  Resultaat is dus dat om de zoveel tijd haar pels begint samen te klitten.  Als ze ligt te slapen doe ik dan wel regelmatig een poging om die klitten weg te krijgen maar die pogingen worden meestal na ongeveer 2 à 3 seconden in de kiem gesmoord door scherpe kattennagels ! Ik zeg haar wel geregeld dat ze, als ze zich niet laat kammen, naar de dierenarts gaat moeten om geschoren te worden.  Die woorden hebben echter (natuurlijk) totaal geen effect.

Gisteren was het dus weer van dat, dus stress-tijd ! Voor haar, maar zeker en vast ook voor mij.  Op zo’n moment laten we haar dan ook altijd eventjes checken, of alles nog in orde is.  En daar zit hem, voor mij dan, het probleem, de stressveroorzaker.  Ze is er ondertussen 17, dus al serieus bejaard.  Ik loop dan al van ’s morgens te piekeren over wat de dierenarts gaat zeggen, ik krijg dan visioenen van slecht nieuws.  Stom ik weet het want behalve die klitten gedraagt ze zich zoals een gezonde, eigenlijk veel jongere kat.  Maar ja, de moedergevoelens die ik niet heb voor kinderen heb ik des te meer voor dieren.

Bovendien is het een heel avontuur om haar in de transportkooi te krijgen.  Daar komen listen en bedrog aan te pas, daar zijn 2 mensen voor nodig.  Want Frisky blaast, krabt en zet zich in spreidstand op zo’n moment om toch maar niet in die kooi te passen.  Ja, inderdaad, dat denk je nu juist, ons Frisky is geen gemakkelijke, meegaande kat.

Maar, eens dat we erin geslaagd zijn haar in die kooi te krijgen smelt al die bravoure weg en blijft er alleen een angstig, zielig miauwend hoopje kat over.

Een extra stressfactor nu was voor mij het feit dat het geleden was van de dood van ons Naughty dat ik nog bij die dierenarts was geweest.  Er kwamen dus redelijk akelige herinneringen naar boven (deze leverden 2 jaar geleden zelfs mijn meest emotionele blogpost ooit die je hier kan lezen).

Maar goed, alles bleek in orde, de dierenarts was zelfs lichtjes verbaasd over haar leeftijd en ik had weeral zitten stressen voor niets.  Gelukkig maar, maar toch …

Eigenlijk had ik die dag dit dessert nodig, gewoon, om te kalmeren, om even een zen-momentje te hebben, om even alles te vergeten.

Deze panna cotta is zooooo yummie, niet te doen.  Witte chocolade en witte thee zijn een goddelijke combinatie – goed gevonden, Peggy ;-).  En weet je wat ? Dit is dus absoluut niet moeilijk om te maken ! Aarzel dus niet en zet dit dessert op het menu bij je volgende etentje … of gewoon wanneer je zelf eens zin hebt in een lekkere verwennerij ;-).

BEREIDING (voor 4 personen) :

Breng 500 ml volle room net aan de kook.

Zet het vuur iets zachter en voeg 75 gr witte chocolade en 25 gr rietsuiker toe.  Laat dit onder voortdurend roeren smelten.

Giet er 100 ml witte thee bij.  Zorg zeker voor gewoon pure witte thee, geen extra fruitsmaakjes of dergelijke.  Ik gebruik witte thee van Or Tea ?, heel lekker en oh die verpakking 😉 ! Als je dit merk nog niet kent, klik dan maar eens door op de link.  Ik denk dat je dan ook wel zal smelten voor hun verpakkingen.

Ondertussen laat je 3 gelatine blaadjes zacht worden in koud water.

Voeg deze toe aan de room en meng goed.

Snij ook een handvol blaadjes citroenmelisse zeer fijn en meng dit onder de room.

Verdeel over 4 potjes en zet deze gedurende minimum 4 à 5 uur in de koelkast.

Ah ja, voor ik het vergeet, Or Tea ? betaalt mij niet om deze reclame te maken, ik vind het gewoon een tof merk !

Wat heb je nodig :

• 500 ml volle room
• 75 gr witte chocolade
• 25 gr rietsuiker
• 100 ml witte thee
• 3 gelatine blaadjes
• handvol citroenmelisseblaadjes

SMAKELIJK 🙂 !