“Het spijt me zeer mevrouw, maar het beste voor uw kat is haar laten inslapen” …

Het zijn woorden die ik niet wilde horen, nog niet.  Woorden die zeer hard aankwamen.  Woorden die een immens verdriet teweeg brachten.

Woorden die ik niet kon vatten.

Een week eerder was je nog kerngezond.  Of zo leek het toch.  Ja, er was wel een dagje dat je precies net iets minder goed in je vel zat maar je was tenslotte al 18 jaar oud.  En wie heeft nu eens niet een minder dagje ?

Ik maakte me dus geen zorgen want een dag later was je weer jezelf, lag je weer volop te genieten van de zon zoals alleen een kat kan.

Maar binnenin je kleine lijfje liep het helemaal fout.  Je nieren, je longen, ze gaven het op.

Tegen dat ik het écht merkte, was het al te laat.  Je ging plots razendsnel achteruit, je kon de schijn niet meer ophouden dat alles ok was, je kon de pijn niet langer verbergen.  En pijn moet je gehad hebben, verschrikkelijk veel pijn …

Het feit dat je de pijn zolang verborgen hebt gehouden voor mij, is volgens sommige mensen een teken dat je je super goed voelde bij mij, bij ons.  Van een schrale troost gesproken …

Wat had ik graag gehad dat je eerder had laten merken dat er iets mis was.  Of heb je dat toch gedaan maar heb ik het gewoon niet gezien ? Heb ik het niet willen zien misschien dat je ouder werd, dat je niet meer de Frisky van vroeger was ? Wilde ik niet accepteren dat onze tijd samen op zijn einde liep ?

Ja, er zijn schuldgevoelens dat ik je niet eerder geholpen heb, dat ik niets gemerkt heb van de pijn die er al een tijdje moet geweest zijn.  Ja, ik heb me de laatste 2 maanden al regelmatig de vraag gesteld of ik wel een goede kattenmoeder was …

Ik weet het, ik mag dat niet doen maar toch …

Stefan en ik hebben je indertijd gered van het asiel.  Je was ongeveer een half jaar oud toen bleek dat de zoon van het gezin waar je geboren was zwaar allergisch was voor katten.  Je stond op het punt om naar het asiel gebracht te worden, toen wij hier van hoorden en je kwamen “redden”.

Ik herinner het mij nog goed, onze eerste ontmoeting, dik 17 jaar geleden.  Je sprong direct in de stoel waar ik bij stond en je kwam mij kopjes geven.  Op zo’n moment heb ik geen greintje weerstand, niets van karakter om nog nee te zeggen.  Je ging dus met ons mee naar huis.

De eerste week bij ons had je het moeilijk.  Onze andere kat, Naughty, bleek immers niet zo gelukkig als we verwacht hadden met haar nieuwe zus.  Zij was zo’n half jaar bij ons en beschouwde ons en ons huis als haar persoonlijke bezit, dat ze absoluut niet ging delen met één of andere vreemdelinge.

Maar geleidelijk aan raakten jullie gewend aan elkaar.  Echt dikke vriendinnen zijn jullie nooit geworden, maar vijanden waren jullie ook niet.  Daarbij, de occasionele “cat fights” leverden al eens hilarische taferelen op.

Na een tijdje bleken we onze persoonlijke Jekyll & Hyde in huis te hebben gehaald ! Je kon van super lief naar rasechte bitch gaan in 0,000001 seconde.  Je kon al eens stevig uithalen, mét scherpe nagels, als het je niet aanstond.  Er zijn meer dan eens pleisters en ontsmettingsmiddelen aan te pas gekomen.  Maar je kon ook zoooo lief zijn.

Je was dus echt wel een “specialleke”.  Maar je was wel ons “specialleke”.  Andere mensen, daar had je het niet zo op begrepen.  Ze waren op 1 hand te tellen, de mensen die hier over de vloer kwamen en die je ging begroeten, die je mochten strelen.  Je had dan ook geen al te beste reputatie in onze vrienden- en familiekring.  Velen hadden het moeilijk om te geloven dat je ook lief kon zijn.

Raar genoeg was dat wispelturige, moeilijke karakter net dat wat me helemaal aantrok in jou.  Ik vond je een zalig beestje, ik zag je immens graag.  Ook al was ik zelf geregeld “slachtoffer” van dat eerder vernoemde karakter.

Ik ben 100 % zeker dat jij mij ook graag zag.  Vooral na de dood van Naughty, 3 jaar geleden, toen je alleen achterbleef, werden we nog dikkere vrienden.  Als ik met je alleen thuis was, was je meestal wel ergens in de buurt.

Naar het toilet gaan was opeens iets dat ik niet meer alleen deed.  Je moest daar gewoon bij zijn, het was absoluut noodzakelijk dat je rondjes rond mijn benen draaide als ik op het toilet zat.  Bovendien waren dat de enige momenten dat je luidop kon spinnen.  Tja, …

Ook eten dat kon niet meer zonder dat ik aangestaard werd door een kat die niet dicht genoeg bij mij kon zitten.  Mijn bord inspecteren na het eten was een must, ook al werd je meestal teleurgesteld door de geur van vegetarische maaltijden.

’s Avonds was er bijna geen denken aan dat ik in de zetel zou zitten zonder jou.  Mijn schoot was één van je favoriete plekjes.  Van de zetel verhuisde je meestal mee naar bed.  Je draaide je zachte lijfje tegen mij en zo vielen we in slaap.  De ochtenden dat ik stijf wakker werd omdat ik niet goed had gelegen omdat jij in de weg was komen te liggen maar ik je niet wilde wegduwen en wakker maken, zijn niet op 1 hand te tellen.  Maar wat genoot ik er van !

Thuis komen was altijd leuk.  Of je zat aan de voordeur te wachten (en te krabben omdat ik de deur niet snel genoeg open deed) of je kwam al miauwend van de trap gespurt met recht opstaande trillende staart.  En is dat laatste geen teken van de ultieme kattenliefde ? Ik geloof dat toch graag …

En toen, 2 maanden geleden, viel dat allemaal weg.  Je liet een immense leegte achter, een verschrikkelijk gevoel van gemis.  Dagen heb ik gehuild, thuis en op het werk.  Zelfs nu nog komen de tranen regelmatig, thuis.  Thuis ja, niet in het openbaar want veel mensen begrijpen dat verdriet niet.  “Het was toch maar een kat”, zeggen ze.  Dat is een zin die mij kwetst.  Want voor mij was je meer dan “maar” een kat.  Je was mijn grote kleine vriendin gedurende dik 17, bijna 18 jaren.  En zoveel jaren samen, zoveel rituelen samen wis je niet zo maar uit.

 

Je bent nu bij Naughty, in de kattenhemel, zonder pijn, enkel met plezier (en af en toe een gevechtje, een kleintje 😉 ).  Daar moet ik echt in geloven, ook al ben ik verder niet gelovig.

Jullie hebben jullie eigen plekje in de tuin, elk in een kistje maar toch samen.  Een plekje waar ik elke dag zeker 2 keer voorbij loop, waar ik regelmatig even stil bij sta.

Ik zal je nooit vergeten en ik koester de vele herinneringen, zowel aan je zotte gedrag als aan je liefdevolle gedrag, ja zelfs aan je moeilijke gedrag.