Ergens midden, eind jaren zeventig … Een klein meisje staat op een krukje voor de keukenkast, ze komt juist boven het aanrecht.  Op haar gezicht, in haar haar, … bloem.  Haar kaakjes … rood gekleurd van de inspanning.  Ze bijt zachtjes op haar lippen.  Naast haar staat haar moeder, volop in de weer met koken of bakken.  Het meisje is uiterst aandachtig, volgt elke beweging van haar moeder, elk woord dat haar moeder zegt over koken en bakken absorbeert ze als een spons.  Ze wil immers zo graag een keukenprinses zoals mama worden …

Nee, zo idyllisch was het helaas niet ! Mijn moeder heeft een hekel aan koken en staat enkel in de keuken omdat je nu eenmaal eten nodig hebt om niet om te komen van de honger.  Ik kreeg de passie voor koken en bakken dus zeker niet met de paplepel ingegoten, integendeel zelfs.

Toen ik eind jaren 90 ging samenwonen was ik nog een regelrechte keukenkluns.  Koken gebeurde met het kookboek van ‘de vrouwenbond”, dé klassieker onder de klassiekers.  Een paar jaren eerder had ik dit cadeau gekregen van mijn grootmoeder, waarschijnlijk om te voorkomen dat ik helemaal de mist in zou gaan eens ik “van ’t straat was”.  Dit boek heeft mij dus de klassieke dingen zoals erwtjes met worteltjes, bloemkool, prinsessenboontjes, … leren maken.

Nieuwe recepten, ietwat moeilijker recepten uitproberen, het gebeurde zeer, maar dan ook zeer sporadisch.  Als ik het dan al eens deed, mislukte het meestal nog.  Zo zal ik nooit de eerste keer dat ik stoofvlees maakte vergeten.  Stoofvlees gauw de snelkoker in, met veel te weinig vloeistof én smaakmakers.  Niet dat die laatste ook maar iets zouden toegevoegd hebben qua smaak aan de hoopjes pikzwart, verbrand stoofvlees dat uit de snelkoker kwam ! Toen mijn neus alarm sloeg dat er iets fout was, was het immers al véél te laat ! Het heeft jaren geduurd voor een tweede poging tot stoofvlees maken werd ondernomen.  Ah ja, en die snelkoker, die is hier in huis niet meer terug te vinden.

Maar met de jaren ontstond er toch op één of andere manier interesse in koken en bakken.  Er kwam al eens een nieuw kookboek in huis, al bleef dat beperkt tot enkele Colruyt en SOS Piet boeken (niets mis mee maar nu ook weer niet dé grootste uitdagingen).  We gingen al eens uit eten in een écht restaurant (en dus niet de frituur of een simpele brasserie voor een spaghetti).  Ik ontdekte zo dat ik echt wel hou van eten, van lekker eten, van eens-anders-dan-anders eten.  En zo kwam ook de zin om thuis al eens iets anders op tafel te zetten dan de klassieke, oude, simpele recepten.

Zo heb ik mezelf dus leren koken, met véél vallen en opstaan.  Ik moet me nog steeds niet kandidaat stellen voor “Beste hobbykok van Vlaanderen” maar ik ben, in alle bescheidenheid, best wel een degelijke hobbykok (of zouden die vrienden die hier komen eten dan toch liegen ;-)).

Vooral sinds ik deze blog heb, heb ik anders en beter leren koken.  Anders, door het feit dat de standaard kookboeken werden aangevuld met de “specialere” kookboeken, de kookboeken met een verhaal, de kookboeken waar er al eens een uitdaging in de recepten zit, de kookboeken gemaakt door echte wereldchefs zoals Donnay Hay, Yotam Ottolenghi, Pascale Naessens, …  Beter, omdat ik er gewoon veel meer mee bezig ben, omdat ik niet meer enkel kook omdat het moet.

Koken en bakken zijn zo een echte passie geworden.  Nu droom ik er zelfs stiekem een beetje van om van deze hobby mijn beroep te maken.  Ja, een mens verandert met ouder worden !

Voorlopig hou ik het echter bij deze blog, waarop ik recepten die ik uittest, deel.  Af en toe waag ik mij aan een eigen creatie, maar meestal zijn het recepten uit kookboeken of -tijdschriften waar ik in 90 % van de gevallen een eigen draai aan geef.

Naast koken en bakken heb ik nog een paar andere passies.  Fotografie en boeken hebben ook mijn hart gestolen en beide zou ik niet kunnen missen in mijn leven.  Over deze onderwerpen gaat hier dus ook wel al eens iets verschijnen.

Wat kan ik verder nog over mezelf vertellen ? Een begin-jaren-70-kind, na zo’n 17 jaren “in zonde” te hebben samen gewoond met Stefan toch maar “ja ” gezegd in 2016, poezenmama van Frisky (1999 – 2017), Naughty (1999 – 2014), Matou en Manon (leeftijd onbekend, sinds midden september 2017 bij ons na een verschrikkelijk leven), voorzien van een iets rondere lijn (maar dat is ook een lijn zeg ik altijd), doodsbenauwd van spinnen (maar verder een zeer grote dierenvriend) en vooral levensgenieter.

Ik wens je veel plezier met mijn blog !

Groetjes,

Peggy